مهاجرت به عنوان یک پدیده اجتماعی آثار و پیامدهای مختلف برانسان مهاجر و جامعه میزبان در پی دارد. که عینی ترین و شناخته شده ترین آنها در ابعاد امنیتی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و زوایای اجتماعی تبارز می‌کند. لذا عکس العمل و نگرش‌های متفاوتی را از سوی جامعه میزبان بنام فرصت و تهدید، درباره انسان مهاجر، در چهره تازه وارد و غریبه به دنبال دارد.
هم زمان با اشغال افغانستان توسط ارتش اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال 1358 که خیزش و مقاومت کم نظیر ملت مجاهد افغانستان، در برابر اشغالگران و حکومت کمونیستی را در پی داشت؛ نخستین موجی از مهاجرت شهروندان افغانستانی به طرف کشورهای همسایه (ایران و پاکستان) آغاز گردید. اما پس از شکست و خروج خفت بار اشغالگران، با تأسف افغانستان از اولویت جامعه جهانی کنار رفت. در نتیجه افغانستان منزوی تبدیل به بهشت گروه های تروریستی بین المللی گردید. این امر موجب شد؛ تا روند مهاجرت شهروندان افغانستان در چند موج که نزدیک به پنج دهه می‌شود؛ به ویژه بعد از تسلیم دهی افغانستان در 15 اگست 2021 که در اثر یک توطئه بین المللی و خیانت داخلی صورت گرفت؛ ادامه یابد.
شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان ضمن درک شرایط سخت کشورهایی برادر، مسلمان و هم ریشه خود (ایران و پاکستان)؛ که در طی سالها بحران متمادی، از مهاجرین افغانستانی در چارچوب توصیه‌ی آموزه های اسلامی و انسانی، در کنار همه مشکلاتی که داشتند با شایستگی، گشاده روی و سخاوت میزبانی کردند. که این برهه از تاریخ تحولات منطقه‌ی ما، قطعا برگی زرینی از روابط ملت‌های همسایه را برای نسل‌های آینده به یادگار خواهدگذاشت و زمینه زیست دوستانه و روابط نیک آنان را بیش از گذشته رقم خواهدزد. اما در عین حال شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان انتظار دارد؛ که با توجه به شرایط ناگوار افغانستان، از نظر مشکلات اقتصادی، معیشتی، بیکاری، امنیتی، سیاسی، آموزشی و … نسبت به سیاست بازگرداندن و اخراج اجباری مهاجرین افغانستانی، به خصوص آنانیکه از نظر امنیتی و سیاسی در معرض تهدید قرار دارند، تجدید نظر نمایند. یقینا اخراج مهاجران و پناهندگان افغانستان در شرایط سلطه گروه غیر مسئول، که فاقد توانایی و ظرفیت کافی در حل معضلات مردم است؛ شاهد تشدید بحران انسانی خواهیم بود. به خصوص که گروه حاکم، در اثر بی اعتنایی به خواست جامعه جهانی و علما و کشورهای اسلامی در امر رعایت حقوق بشر، رفع منع اشتغال و تحصیل زنان که عملا منجر به حذف نصف اعضای فعال جامعه از عرصه فعالیت‌های اجتماعی گردیده؛ افغاستان را در انزوای مطلق بین المللی قرار داده است. ضمن اینکه بحران افغانستان، بیش از آنکه منشأ داخلی داشته باشد؛ ریشه در غیر مسئولانه عمل کردن جامعه جهانی، سازمان ملل و کشورهای همسایه دارد. از این زاویه تا زمانی که ریشه ها و عوامل مهاجرت در داخل افغانستان مورد توجه قرار نگیرد؛ بحران انسانی و روند مهاجرت ادامه خواهد داشت. از این رو بحران افغانستان باید در قالب یک ساختار نظام سیاسی فراگیر، مبتنی برقانون، انتخابات، حقوق بشر، شایسته سالاری و مشارکت معنادار همه گروه های قومی، مذهبی، زبانی و گرایش‌های مختلف سیاسی، که بتواند بازتاب دهنده واقعیت عینی جامعه افغانستان باشد مورد توجه قرار گیرد.
در پایان؛ شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان، باردیگر از بابت سالها میزبانی و مساعد ساختن فضای اجتماعی، کسب و کار، تحصیل و کسب تخصص و مهارتهای مختلف برای مهاجران و فرزندان آنان که در فردای بازسازی افغانستان نقش اصلی را خواهد داشت توقع دارد؛ تا مساعد شدن شرایط زندگی آبرو مندانه در افغانستان نسبت به سیاست بازگرداندن مهاجرین، تجدید نظر نموده و ملاحظات اسلامی و انسانی مد نظر قرار داده شود.
به امید برقراری صلح عادلانه و پایدار و زندگی شرافت مندانه در افغانستان