مجمع ملی برای نجات افغانستان، با نگرانی عمیق نسبت به وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر در کشور و با مسئولیتی وجدانی در برابر مردم‌مان، حمایت خود را از قطعنامهی اخیر مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام می‌داریم؛هرچند که وضعیت بحرانی درافغانستان بدتر از آن‌چه هست که در قطعنامه به آن پرداخته شده است ولی با آن هم وضعیت حقوق بشر، آینده‌ی حکومت‌داری و حاکمیت قانون در افغانستان را بصورت نسبی بازتاب داده است.
هرچند ازطالبان که یک گروه افراطی با رویکرد تروریستی است توقع این نمی‌رود که خواست‌های مشروع مردم افغانستان پاسخ مثبت بدهند، ولی با آنهم این قطعنامه، به عنوان یک سند رسمی بین‌المللی و نمادی است از ایستادگی در برابر ظلم، بازتابی است از صدای میلیون‌ها شهروند خاموش‌شده، و اعلامی است به جهانیان که افغانستان و مردم آن فراموش نشده‌اند.
افغانستان امروز زیر سلطه‌ی یک رژیم تحمیلی، فاقد مشروعیت و مغایر با اراده‌ی مردم قرار دارد؛ رژیمی که با حذف زنان از عرصه‌ی زندگی عمومی، سرکوب آزادی‌ها، نابودی نهادهای مدنی، و انکار کامل حق تعیین سرنوشت، کشور را به اسارت برده است. در چنین شرایطی، قطعنامهی سازمان ملل متحد یک هشدار جدی به مشروعیت‌سازی برای این وضعیت است، و هم‌زمان فرصتی برای بازنگری سیاست‌های جهانی نسبت به بحران افغانستان است.
ما باور داریم که حقوق بشر قابل معامله نیست. آینده‌ی افغانستان بدون آزادی، عدالت، و برابری برای همه، ممکن نیست. هیچ حکومت پایداری بدون مشارکت واقعی مردم، و بدون نمایندگی تمام اقوام و فرهنگ‌های این سرزمین شکل نخواهد گرفت.ایجاد یک حکومت فراگیر و ملی که نمایندگی همه اقوام، گروه ها و احزاب و جریان‌های سیاسی کشور را در خود داشته باشد یک ضرورت تاریخی وشرط اساسی برای ثبات وعدالت پایدار است. حاکمیت قانون زمانی معنا می‌یابد که عدالت جایگزین ارعاب شود، و ساختار قدرت، به مردم پاسخ‌گو باشد نه بر آن‌ها مسلط.
ما از جامعه‌ی جهانی، سازمان ملل متحد، نهادهای حقوق بشری و دولت‌های مسئول می‌خواهیم که این قطعنامه را به عنوان یک تعهد عملی تلقی کنند، نه صرفاً قطعنامهی نمادین. ایستادگی در کنار مردم افغانستان مستلزم اقدام، نظارت و جلوگیری از عادی‌سازی وضعیت فعلی است.
ما در عین حال باور داریم که تعامل یک جانبه با طالبان، بی اعتنایی به اراده مردم ونقض اصول بنیادین حقوق بشر است. ما هشدار می‌دهیم که سکوت در برابر سرکوب، به معنای همدستی با آن است. هر گونه مذاکره، توافق یا تعامل سیاسی درباره‌ی آینده افغانستان، تنها زمانی مشروعیت دارد که صدای مردم به‌ویژه زنان به عنوان قربانیان خشونت و مدافعان حقوق بشر در آن شنیده شود و در ساختار تصمیم‌گیری حضور داشته باشند.
مجمع ملی برای نجات افغانستان