بنام خداوند دادگر و توانا
سه سال پیش توافق‌نامه‌یی تحت نام “موافقت‌نامه برای آوردنِ صلح به افغانستان” میان نماینده‌ی وقتِ ایالات متحده‌ی امریکا و نماینده‌ی گروه طالبان در شهر دوحه‌ی قطر به امضا رسید.
توافق نامه‌ی دوحه به دلیل نادیده‌گرفتنِ اراده و خواسته‌های مشروع مردم افغانستان، زمینه را برای تسلط یک گروه جنگ‌جو، افراطی و سلطه‌گرای توتالیتر مساعد کرد و افغانستان را به دور باطلی از کشمکش، گسترشِ فقر و بیکاری، بی‌ثباتی، خشونت و طولانی شدنِ جنگ فرو بُرد.
هم‌چنین این توافقنامه زمینه‌ی فروپاشی نظم در ابعاد مختلف آن را در کشور فراهم ساخت که در حال حاضر پیش‌رفت‌های صورت گرفته‌ی بیست‌سال گذشته در عرصه‌های توسعه، حکومت‌داری مبتنی بر مردم‌سالاری، جامعه‌ی مدنی، آزادی رسانه‌ها، حقوق اساسی شهروندان، بویژه حقوق زنان در لبه‌ی نابودی کامل قرار گرفته و درکنار تشدید تنش‌های قومی، زبانی و مذهبی، شکنجه روحی و جسمی شهروندان، قتل‌های هدف‌مند نیروهای امنیتی پیشین، کشور به‌شکل روز‌افزون به بستر رشد تروریزم، افراط‌گرایی و ایجاد فضای خفقان و سرکوب‌گری مبدّل شده است.
شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان به این باور است که توافق‌نامه‌ی دوحه ابتکار ناکامی بود که حتی هردو طرفِ امضا کننده نیز به آن عمل نکرده‌اند و نه تن‌ها هیچ کمکی به برقراری صلح نکرده است که منازعه‌ی چهل‌ساله‌ی افغانستان را توام با تقویت افراط‌گرایی و تروریزم به‌سوی بحران تازه‌یی کشانیده است.
شورای مقاومت ملی با تأکید بر ابطال توافق‌نامه‌ی دوحه، یادآوری می‌نماید که مردم افغانستان از جامعه‌ی جهانی، به‌شمول ایالات متحده‌ی امریکا، توقع دارند تا آن‌ها را در مبارزه و تلاش‌های عدالت‌طلبانه‌ی‌شان به‌منظور دست‌یافتن به صلح پایدار، حق تعیینِ سرنوشت، حقوق اساسی و بشری، پیروزی بر افراط‌گرایی و خطر گسترش تروریزم، به عنوان یک تهدید مشترک جهانی، و سرانجام برپایی نظام سیاسی مشروعِ مبتنی بر رأی شهروندان، همکاری ملموس کند تا علاوه بر افغانستان، آینده‌ی مشترکِ صلح‌آمیزی را برای منطقه و جهان شاهد باشیم.